Marianne van Haandel
Winter 1962/1963 in Hoorn op het IJsselmeer
Die geweldige winter van '62/'63 vergeten mijn broers, zus en ik nooit meer. Ik was toen 10 jaar. Wat hebben we veel geschaatst. We woonden vlak bij de Van Dedemsstraat in Hoorn, waar het huidige P&R terrein achter het station, toen nog water was. Een mooie plek om lekker te schaatsen met vriendjes en vriendinnetjes. We konden er geen genoeg van krijgen. Een horloge had niemand en om toch te weten hoe laat we weer thuis moesten zijn, telden we de treinen die (toen) ieder uur op het station aankwamen. We “vergisten” ons expres met treinen tellen… dan hadden we een goed excuus om te laat thuis te komen.
Mijn ouders kwamen uit de grote stad en hadden kunstschaatsen, die had bijna nog niemand in Hoorn. Ik heb schaatsen geleerd op de (bruine…) kunstschaatsen van mijn moeder, een beetje te groot, maar met 2 paar geitensokken aan, moest het maar. In deze strenge winter van '62/'63 kreeg ik witte kunstschaatsen. Mijn ouders hadden in Den Haag op de kunstijsbaan aldaar, wat kunstschaatsen geleerd en van hen leerde ik figuren, zoals de 3, de 8 en de Weense wals. Dat trok wel wat bekijks. Het was de tijd dat Sjoukje Dijkstra wereldkampioene kunstrijden werd, zodoende werd er “hé, Sjoukje Dijkstra” naar mij geroepen. Mijn broers hadden schaatsijzers die je onder je schoenen moest vastdraaien, een soort hockeyschaats. Die verzonnen dan kunstjes op het ijs.
De winter duurde al een poos, toen ook het IJsselmeer helemaal bevroren was en je daarop tochten kon rijden. Ook al waren we nog erg jong, we beseften heel goed dat dit bijzonder was. Mijn broer (9) en ik zijn van Hoorn naar Warder geschaatst. Toen kwam het weekend dat er een autorally op het IJsselmeer georganiseerd was. Wat een spektakel! Er stond niet alleen een koek- en zopietent, maar er was ook een dokterspost!
Al met al, mooie herinneringen, want zo’n winter hebben we nooit meer gehad.