De bromfiets van opa

De strenge winter van 1963 hield Nederland langdurig in zijn ijskoude greep. Voor kerstmis was het IJsselmeer al dichtgevroren. Op 18 januari vroor het in het Friese Joure bijna 21 graden. In februari reden de auto’s over het ijs van Enkhuizen naar Stavoren. Midden op het  IJsselmeer had Shell een tankstation ingericht en de ANWB was ook aanwezig om auto’s met pech weer aan de praat te krijgen.

Als jongen van 14 was ik niet bekend op het IJsselmeer, ik wist wel goed de weg in polder het Grootslag, omdat ik regelmatig met mijn vader meeging naar zijn land om te helpen met tulpen koppen, aardappelen rooien of bloemzaden oogsten. Dat ik goed de weg wist in de polder paste goed in mijn latere plan. Het was namelijk zo, mijn opa was overleden, de familie was op een dag naar zijn begrafenis. Waarom weet ik niet meer maar ik was daar niet bij. Ik ben toen sneaky naar het zaadpakhuis van mijn opa op de Vier Beentjes in Enkhuizen gegaan. Anno 2021 staat het gebouw er nog steeds. Ik had al eerder bij opa in zijn zaadpakhuis een oude stoffige bromfiets zien staan. Ineens schoot er een plan in mijn gedachten. Wat zou ik graag op die bromfiets willen rijden! Helaas, je moest echt 16 zijn om dat te mogen.

Ik heb op die dag de bromfiets uit het pakhuis gehaald, beetje sleutelen, benzine erin en het ijs op gereden. Over het ijs de oude binnenstad door en via de Ouwe Gouwsboom polder het Grootslag in. Lekker vol gas over de sloten waar van de meesten tot op de bodem bevroren waren. Het ijs was echt loeisterk. Ik ben toen naar het land van mijn vader gereden en ben in zijn veldersboetje gaan zitten om een beetje op te warmen. Toen weer verder zo hard als die bromfiets kon.

Deze bromfiets was een DMF Nestor, DMF is de afkorting van Driebergse Motoren Fabriek, een Nederlandse brommer dus. Die middag ben ik bijna niemand tegen gekomen, de meeste mensen vermaakten zich op het IJsselmeer. Lekker de hele middag scheuren over het polderijs, zo hard mogelijk, geen verkeersborden, geen verkeersregels, geen politie, dat gaf een enorm gevoel van vrijheid. Omdat het inmiddels begon te schemeren ben ik weer terug gereden naar de Vier Beentjes en heb de bromfiets weer teruggezet op zijn oude plekje in het zaadpakhuis  van opa. Daarna heb ik nog 2 jaar moeten wachten tot ik 16 werd om op een bromfiets te mogen rijden. Het waren de langste 2 jaar van mijn leven.

Wim Groot

via Yvonne Noorman