Carla Frederiks
1946: Mijn vader vindt dat ik moet leren schaatsen. Er worden houten schaatsjes onder mijn schoenen gebonden en met vader aan de ene en oom Ton aan de andere hand word ik in wilde vaart meegenomen. Het gaat van geen kant. Ik zwik en val, word nat en krijg het vreselijk koud. Thuisgekomen zeg ik huilend tegen mijn moeder: ze denken dat ik van gewapend beton ben!
Het schaatsen gaat in de loop van de jaren steeds beter. Alleen, mijn vader wil per se dat ik mijn schaatsen onder lage schoenen bind. Daar krijg je sterke enkels van, meent hij. Maar ik blijf maar zwikken. Dan toch maar stiekem schaatsen onder rubber kaplaarzen. Er gaat een wereld voor me open. Ik zwik niet meer en de banden blijven veel beter zitten. Ik word een fanatieke schaatster.
1956: Op het Gereformeerd gymnasium aan de Keizergracht, dat zich ver houdt van alle frivoliteit, wordt een gekostumeerd schaatsfeest georganiseerd! Ik ga als Papoea met een rieten rokje. Veel pret op de Keizersgracht, maar ik ben toch wat meer voor langere afstanden.
1965: Ik rijd met een stel jaargenoten de molentocht. 40 km langs zeer veel molens. Ik geniet van het schaatsen op houten doorlopers. Word totaal niet moe of koud... Heb juist last van de warmte en ben blij dat het koek en zopie behalve snert en chocolademelk ook tonic verkoopt. Daar frist een mens van op!
1983: Ik koop lage noren. Wat een heerlijkheid. Het lijkt wel of ze een verlengde van je voet zijn. Voel me direct thuis op die dingen. De 10 km tocht die uitgezet was rijd ik 4 keer. Nog steeds niet moe, maar dat rondje ken ik nu wel.
1986(?): Ik wil de Gouwzeetocht rijden. Ben een beetje laat, maar het kan nog wel. De mensen voor mij rijden harder dan ik en na Marken verlies ik ze uit het oog. Het begint verschrikkelijk te sneeuwen. Ik zie daardoor ook geen route meer. Ik val een paar keer in door sneeuw onzichtbare scheuren en word daarbij goed nat: het dooit... Ik zie ook nergens land meer, het lijkt of ik op Siberië ben aangeland. Beetje angstig, maar gelukkig laat mijn richtingsgevoel me niet in de steek. Tegen de schemer bereik ik weer de Noord Hollandse kust. Ondanks ontberingen voel ik me fantastisch.
Verschillende jaren rijd ik met mijn pleegdochter op verschillende ijsbanen. Voor mij toch niet echt, maar zij geniet enorm.
2013(?): Het schaatsen gaat moeizaam, maar ik krabbel weer een beetje bij. De volgende dag zal ik op de haven die dicht ligt gaan schaatsen. De dag daarna is alles weg gedooid.
Ik blijf de komende jaren hoop houden, maar van schaatsen komt het niet meer. In 2019 lever ik mijn schaatsen in bij de kringloop. Wel even slikken!
Carla Frederiks