Trijntje Visser
Ik heb mijn hele jeugd op de vuurtoren van Marken gewoond. Dat was bijzonder en vaak leuk. In de zomer had je het zwembad rond je huis en kon je vissen vanuit je slaapkamerraam bij wijze van spreken. In de winter was het wel eens wat minder leuk.
Vooral in de strenge winters was het vaak spannend of het ijs niet zo hevig ging kruien dat het ons woonhuis bedreigde. Ik heb eens meegemaakt dat ik samen met mijn moeder op de vlucht moest voor het kruiende ijs. Maar gelukkig was dat een uitzondering. Het kwam ook wel eens voor dat het dijkje naar ons huis met ijs overdekt werd (zie het verhaal Winterwerk).
Een andere spannende herinnering aan de winter is het “ijsvissen” avontuur van mijn zus Eefje en mijn vader. In de strenge winter van 1963 gingen ze samen op spieringvangst uit. In het dikke ijs moesten ze eerst een bijt hakken. Daarin werden dan lange stokken met een net eraan geschoven om de spiering binnen te halen. Deze visjes werden door mijn moeder gebakken en vooral de kleine, die lekker knapperig waren, werden met huid en haar opgegeten. Op die dag waren ze vrij ver van de toren afgedwaald en kwam er tot overmaat van ramp mist opzetten, de toren was niet meer te zien, maar gelukkig was mijn moeder zo slim om de misthoorn aan te zetten en op het geluid af vonden mijn vader en Eefje de weg naar huis terug.
Maar bovenal is het natuurlijk prachtig met sneeuw, ijs, een zonnetje erbij en de vuurtoren omringd door deze witte wereld.
foto: Trijntje Visser
via Corry Blok-Plas