Andrea Wiedemann
Sinterklaas
Sinterklaas komt eraan! Zoals elk jaar ging deze gebeurtenis gepaard met grote opwinding, een snufje angst en veel verwachting. Sinterklaas komt op bezoek in het bos. Hij heeft maar een korte weg te gaan met zijn ezel, want hij woont natuurlijk in het bos. Hij draagt een prachtige rode cape, een lange witte baard, een koninklijk uitziende hoed en natuurlijk heeft hij veel lekkers voor de kinderen mee. Mandarijntjes, pinda's en kleine rode appels. En hij weet alles.
De kleintjes van de peuterschool in het bos staan geboeid voor Sinterklaas en zijn ezel en luisteren aandachtig. Hij spreekt elk kind bij naam aan en prijst het voor het afgelopen jaar. Ons dochtertje ook. Iets verderop staan de ouders en broers en zussen van de kinderen van de peuterschool. Ik ook met onze zoon.
Hij kijkt heel goed naar Sinterklaas. Hij stopt bij de schoenen en kijkt ernaar alsof hij gefascineerd is. Hij begint wat dichterbij te lopen. Hij loopt om hem heen, steeds kijkend naar de schoenen. Uiteindelijk gaat hij recht voor hem staan en zegt hardop: SINTERKLAAS, WAAROM DRAAG JE DE SCHOENEN VAN MIJN BUURMAN?
Ik schiet naar voren, pak mijn zoon bij de mouw, trek hem weer een beetje weg en fluister iets in zijn oor. Hij knikt op een volwassen manier, wetende dat wij tweeën nu een geheim hebben, en glimlacht liefdevol naar zijn kleine zusje. Sinterklaas glimlacht ook, aait zijn ezel en draait zich weer naar ons dochtertje.
Alles is goed.
Andrea Wiedemann
Der Samichlaus
Der Samichlaus kommt! Wie jedes Jahr war dieses Ereignis begleitet von großer Aufregung, einer Prise Angst und viel Vorfreude. Der Samichlaus kommt zu Besuch in der Waldspielgruppe. Er hat nur einen kurzen Weg zu gehen mit seinem Esel, er wohnt ja im Wald. Er trägt einen wunderschönen, roten Umhang, einen weißen langen Bart, einen königlich aussehenden Hut und hat natürlich auch viele Leckereien dabei für die Kinder. Mandarinen, Erdnüsse und kleine, rote Äpfel. Und er weiß alles.
Die Kleinen der Waldspielgruppe stehen gebannt vor dem Samichlaus und seinem Esel und lauschen andächtig. Er spricht jedes Kind mit Namen an und lobt es für das abgelaufene Jahr. So auch unsere kleine Tochter. Etwas weiter weg stehen die Eltern und die Geschwister der Kinder der Waldspielgruppe. So auch ich mit unserem Sohn.
Dieser guckt sich den Samichlaus ganz genau an. Er stockt bei den Schuhen und schaut wie gebannt darauf. Er beginnt etwas näher hinzugehen. Er geht um ihn herum, immer ganz gebannt auf diese Schuhe guckend. Schließlich stellt er sich direkt vor ihm auf und sagt laut: SAMICHLAUS, WARUM TRÄGST DU DIE SCHUHE VON MEINEM NACHBARN?
Ich schieße nach vorne, packe meinen Sohn beim Ärmel, ziehe ihn wieder etwas weg und flüstere ihm etwas ins Ohr. Er nickt ganz erwachsen, wissend, dass wir zwei jetzt ein Geheimnis haben und lächelt seiner kleinen Schwester liebevoll zu. Der Samichlaus lächelt ebenfalls, streichelt seinen Esel und wendet sich wieder unserer kleinen Tochter zu.
Alles ist gut.
Andrea Wiedemann