Klaas Appelman
Mijn verhaal gaat over de winter van 1978-1979. De toertocht was van Enkhuizen naar Stavoren, een toertocht van heen en weer 50 kilometer. Het was een mooie winterdag, niet te veel wind en een aangenaam zonnetje. Samen met mijn vriend Jelle, zouden we van start gaan om een uur of 12. Het ijs was van redelijke kwaliteit met regelmatig een stevige kluunplek.
Aangekomen aan de overkant, tijd voor een bakkie en een snackje, om vervolgens de terugweg aan te gaan. Met goede moed begonnen we aan de terugweg, en hadden toen in de gaten hoe ongelofelijk veel mensen dezelfde gedachten hadden als wij. Op een gegeven moment haalde we een jong stel in. Die reden met elkaar, achter elkaar; hij de handen op de rug en zij achter hem aan zijn handen vasthoudend. Samen reden we een stukje op tot we weer moesten klunen. Dat ging zo ongeveer gelijk op, waarna we de tocht weer zouden voortzetten.
De jongeman begon weer te schaatsen, waarbij hij zijn handen weer op zijn rug plaatste. Ik gaf het meisje op dat moment een seintje dat ze even moest wachten, ik ging achter de jongeman aan en pakte zijn hand vast. Zo schaatste we ongeveer een paar honderd meter samen op, toen hij op een of andere manier iets in de gaten kreeg. Hij keek om, en je had toen zijn gezicht moeten zien toen hij mij zag in plaats van zijn meisje. Dat meisje had het niet meer en kon niet meer schaatsen van het lachen. Dat was even een heel leuk moment.
We gingen weer ieder ons eigen weg, en maakten de tocht af tot het einde. Op het journaal die avond zagen we pas echt hoe ontzettend druk het op het IJsselmeer was geweest. We hebben er geen medaille aan overgehouden, omdat het aantal deelnemers de organisatie boven het hoofd was gegroeid.
Klaas Appelman (Kloeter)
foto: Corry Blok-Plas