De koude voeten van God

Vanmiddag hebben de klokken geluid voor Mies. 90 Jaar is ze geworden en iedere Edammer die ooit een sigaretje heeft opgestoken kende haar van ‘t Hoekje, het sigarenmagazijn op het Groot Westerbuiten.
Het was een echte zakenvrouw. De vertegenwoordigers noemden haar “De blonde jodin” omdat ze hen altijd te slim af was of aftroefde.

In haar jeugd was ze regionaal kampioen hardlopen en turnen geweest. Ze had het ooit tegen Fanny Blankers-Koen opgenomen, en een kast met gouden medailles sierde de huiskamer. De zilveren had ze maar in een laatje gelegd. Ook haar gezin had ze met het sportvirus besmet: 1 kleinzoon zat in het betaald voetbal en een andere was kampioen zeilen. Als ze met brons thuiskwamen vond ze dat heel mooi, maar ze kon toch nooit nalaten om te vragen of ze nou niet dat kleine beetje extra hadden kunnen geven…

Alles wat Mies wilde, gebeurde. Ook over haar begrafenis had ze de regie. Tot 2007 wilde ze een dominee uit de Purmer, maar toen de dominee van Edam een keer een onovertroffen uitvaart deed, wilde ze veranderen.
Ze had het al jaren aan haar hart en kwam bijna niet meer van haar plaats, maar dat betekende niet dat ze niets deed. Ze breide: voor de restauratie van de Grote Kerk. Heren- en damessokken, bedsokken, babysokjes, Noorse sokken, per dag een sok. En zo stond ze ook op de foto die was afgedrukt op de liturgie. Ik blijf nog een keer dood met de breipennen onder mijn armen, zei ze soms, en dat meende ze.

Haar dochters, die iets over haar mochten vertellen - maar heel kort, had ze gezegd - maakten er een grapje over. Hun moeder geloofde erg in een hemel hierna en als God koude voeten had hoefde hij Mies maar even aan te kijken en in een wip had ze een paar lekker warme sokken voor Hem klaar.

Zes kleinzoons, kleine slanke, maar kennelijk gespierde mannetjes hadden een zware klus aan de kist, want oma was geen slanke atlete met lange benen geweest en ze hield van een bonbonnetje, maar ze speelden het klaar om haar op de schouders te nemen en een ererondje te maken naar de breihoek waar twee minuten werd stilgestaan bij alle gebreide steken ten bate van de Grote Kerk. Het enige wat ik miste was een erehaag van breipennen in plaats van sabels, maar dat zou dan ook het enige zijn geweest wat ze niet zelf had bedacht. En dat was ondenkbaar.