Paasfeest. Of liever, "Hoe vier je Pasen?"

Als kind herinner ik mij het door mijn moeder zelfgebakken paasbrood, de door de kinderen zelf geverfde eieren aan het ontbijt en de Paasmorgendienst in de kerk. Vanuit ons dorp met het hele gezin lopend naar de kerk. Prachtig feestelijk orgelspel en wij als kinderen allemaal in het nieuw gestoken. Er hoorde bij die dag een zekere opwinding. De gezongen liederen hadden een blijde toon en werden uit volle borst gezongen. Kortom een feestelijke zondag.

Hoe anders vier ik het Paasfeest nu. De laatste 2 decennia is het ook in de Protestantse kerk gebruikelijk om Pasen vooraf te laten gaan door de “ Stille Week”. Van Maandag t/m Woensdag zijn er vroeg op de avond korte diensten met teksten, gebeden en liederen, vespers genoemd.
Op Witte Donderdag wordt het avondmaal gevierd om het “Laatste Avondmaal van Jezus met zijn discipelen” te gedenken. In het besef, dat Jezus daarna naar de Olijfberg zal gaan om zich voor te bereiden op zijn martelende kruisdood. Het lezen van Johannes 17 met Zijn gebed tot God, het zogenaamde Hogepriesterlijk gebed, grijpt mij aan. Goede Vrijdag, de dag van het sterven van Jezus voelt als een dag van verstilling. In de vroege avond een samenkomen in de kerk. Een indrukwekkend moment is het afsluiten van de dienst met het doven van het licht. In stilte en in het donker gaan we naar huis.

De volgende morgen is het PASEN! Een feestelijker viering in de kerk is er voor mij niet. Voorafgaand aan de dienst is er een paasontbijt voor de hele kerkgemeente. De nieuwe paaskaars wordt aangestoken en zal een heel jaar elke zondagmorgen branden. Als teken van licht, het “ Licht der wereld” in de persoon van Jezus Christus, die ons oproept om ook zelf tot een licht voor deze wereld te zijn.
In het verleden deden in deze dienst jongvolwassenen belijdenis van hun geloof en werden daarmee lid van de kerkgemeente. Zij moesten dan “ja” zeggen op de geloofsbelijdenis zoals deze door de kerken geformuleerd is.
Dit is een eeuwenoude tekst, die nogal wat vraagt van de hedendaagse westerse mens. Onbegrijpelijk voor het verstand, maar een eeuwenoude tekst uit het jonge christendom en daardoor mij dierbaar.
Of Jezus nu wel of niet is opgestaan, maakt voor mij niet zoveel uit. Het voorbeeld van Jezus zal tot aan het einde der tijden als een licht voor ons uit gaan en ons oproepen zelf ook tot een licht te zijn. Zijn overgave aan God in het vertrouwen dat de dood het einde niet is, geeft ook mij dat vertrouwen.

De viering van de stille week heeft mij tot het inzicht gebracht, dat waar mensen ter wereld ook moeten lijden, zij zich in Jezus zullen kunnen herkennen. Het zal hen en ook mij het gevoel kunnen geven, dat hun lijden gekend en begrepen wordt door God, in en bij Wie wij mensen, samen mèt Jezus geborgen zullen zijn.

Om iets lichtvoetiger te eindigen: een kleurig bloemenservies van oudtante Gezina siert onze eettafel bij het paasontbijt. Behalve nog op kerstmorgen, wordt dit door ons niet gebruikt. Zo eren wij de dag zelf èn het verleden

Trudi Blomberg, 26 januari 2023